ျမိဳ႕နယ္တစ္ခုမွာ
ပညာေရးမွဴးအသစ္တစ္ေယာက္ေျပာင္းတိုင္း အရင္လူလိုပဲလား ဆိုျပီးဆရာ/မေတြၾကားမွာ
တီးတိုးတီးတိုးနဲ႔ ေျပာၾကဆိုၾကသံေန ထြက္စျမဲပါ။ျမိဳ႕နယ္ပညာေရးမွဴးဆိုတာက
တကယ္ေတာ့ ပင္စင္သြားခါနီးဆရာၾကီး
ဆရာမၾကီးေတြျဖစ္ ေနတာမ်ားပါတယ္။လုပ္သက္အားျဖင့္လည္း မ်ား ၊
အသက္အားျဖင့္လည္း ၾကီးေနၾကပါျပီ။ ပညာေရး
ဌာနမွာ က်င္လည္ခဲ့တဲ့ လုပ္သက္အရ အေတြအၾကံဳေတြလည္းမ်ားတဲ့သူေတြလို႕လည္းဆိုနိုင္ပါတယ္ ။ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ
အမႈထမ္းဘ၀နဲ႕ျဖတ္သန္းလာခဲ့သူေတြျဖစ္ပါတယ္
။ ဒီလို႕အေတြ႕အၾကံဳေတြ
ေၾကာင့္လည္း ျမိဳ႕နယ္ပညာေရးမွဴး ဆိုတဲ့
ရာထူးကိုရလာၾကတယ္လို႕ဆိုလည္းမမွားနိုင္ပါဘူး။ျမိဳ႕နယ္ပညာေရးမွဴးတစ္ဦးရဲ႕လုပ္ရည္ကိုင္ရည္ေကာင္းရင္ေကာင္းသ
လို အဲဒီျမိဳ႕နယ္ရဲ႕ပညာေရးလုပ္ငန္းေတြဟာလည္းအတက္အက်ေတြ ရိွတတ္ပါတယ္။စီမံခန္႕ခြဲမႈေကာင္းတဲ့ျမိဳ႕နယ္ပညာေရး
မွဴးေတြရဲ႕လက္ေအာက္မွာ အမႈထမ္းၾကရတဲ့ ပညာေရး၀န္ထမ္းေတြအေနနဲ႕လည္း
လုပ္ငန္းေတြကို ပိုမိုေကာင္းမြန္ထိေရာက္
ေအာင္ေဆာင္ရြက္နိုင္ၾကပါတယ္။ဒါကလည္း ေခါင္းေဆာင္ေကာင္းတဲ့အတြက္ေၾကာင့္
လုပ္ငန္းေဆာင္ရြက္ရာမွာ တိက်တဲ့
ညႊန္ၾကားခ်က္ေတြကို ရွင္းရွင္းလင္းလင္း ျပတ္ျပတ္သားသားေပးနိုင္မႈေၾကာင့္
လို႕ဆိုနိုင္ပါတယ္။ဒါေၾကာင့္ျမိဳ႕နယ္ပညာေရး
မွဴးေတြဟာ အေတြအၾကံဳရိွျပီးလုပ္ရည္ကိုင္ရည္ရိွတဲ့၊စီမံခန္ခြဲမႈေကာင္းတဲ့
ေခါင္းေဆာင္ေကာင္းတစ္ေယာက္ျဖစ္ဖို႕လိုအပ္လွ
ပါတယ္။
တစ္ခ်ိဳ႕ေသာျမိဳ႕နယ္ပညာေရးမွဴးမ်ားဟာ
မိမိဦးေဆာင္ခြင့္ရတဲ့ ျမိဳ႕နယ္မွာ အမ်ားကေလးစားအတုယူရတဲ့ ရိုေသ
ထိုက္တဲ့ ဆရာၾကီး ၊ ဆရာမၾကီးေတြျဖစ္ၾကေပမယ့္ တစ္ခ်ိဳ႕ဆရာၾကီး
ဆရာမၾကီးေတြကိုေတာ့ ပညာေရး၀န္ထမ္းေတြအေနနဲ႔
ေအာင့္အီးသည္းခံျပီး ဆက္ဆံေပးလိုက္ရသူေတြလည္းအမ်ားအျပားကို
ရိွပါတယ္။သည္းခံျပီးဆက္ဆံလိုက္ရတယ္ဆိုတာက
ေတာ့ အဲလိုဆရာၾကီး ဆရာမၾကီးေတြဟာ ပင္စင္ယူခါနီးေတြျဖစ္တာေၾကာင့္
လုပ္သက္ကိုအားနာလို႕ ျပႆနာမလုပ္ခ်င္တာ
ေတြေၾကာင့္ တတ္နိုင္သေလာက္ ေအာင့္ခံလိုက္ၾကရတာမ်ိဳးျဖစ္ပါတယ္။
အဲလို႕သည္းခံျပီး ေနလိုက္ၾကရတာေတြဟာ တကယ္ေတာ့ပညာေရးေလာကမွာ မ်ားေနပါျပီ။ပင္စင္ယူခါနီး
ျမိဳ႕နယ္မွဴးဆရာၾကီး အျပင္ေလာကေရာက္သြားရင္ ေနစရာအိမ္မရိွေသးတာေတြ။စီးပြားေရးအရ အဆင္မေျပေသးတာေတြ
ကို ေျဖရွင္းဖို႕ ရသေလာက္အခ်ိန္ေလးမွာ နိုင္သေလာက္စားသြားၾကဖို႕လံုးပန္းေနသူေတြသာမ်ားတာေၾကာင့္
ပညာေရးေလာကဟာ သည္းခံစရာေတြမ်ားပါတယ္။အဂတိလိုက္စားမႈေတြနဲ႕ အလုပ္ျပဳတ္သြားၾကတဲ့ ဆရာၾကီးေတြလည္း
ခုေနာက္ပိုင္းမွာ ၾကားေနျမင္ေနရပါတယ္။ဒါေပမယ့္ဒီလိုအလုပ္ျပဳတ္သြားသူအမ်ားစုဟာ
အျပင္ေလာကမွာ တင့္ေတာင္းတင့္
တယ္ေနနိုင္တဲ့အေျခအေနတစ္ခုကိုပိုင္ဆိုင္ထားၾကတာမ်ားပါတယ္။တစ္ခ်ိဳ႕ပါးရည္နပ္ရည္ရိွၾကတဲ့
ဆရာၾကီးဆရာမၾကီးေတြ
ကေတာ့ ေအာက္ေျခ၀န္ထမ္းေတြရဲ႕ သည္းခံမႈကို အခြင့္ေကာင္းယူျပီး ရသမွ်သိမ္းထုပ္သြားနု္ိင္ၾကပါတယ္။
တစ္ခ်ိဳ႕ဆရာၾကီးဆရာမၾကီးမ်ားဟာ ပင္စင္သြားခါနီးတစ္ႏွစ္အလို မွာ ျမိဳ႕နယ္ပညာေရးမွဴးျဖစ္လာၾကတဲ့အတြက္
သူတို႕ရဲ႕
လုပ္နည္းလုပ္ဟန္ေတြမွားယြင္းေနရင္ေတာင္ ပညာေရး၀န္ထမ္းဆရာ/မေတြဟာ တိုင္တာေတာတာမ်ိဳးမလုပ္ၾကေတာ့ပါဘူး။
ပင္စင္ယူခါနီးေနတာေၾကာင့္ လုပ္သက္ကိုအားနာတဲ့အတြက္ နားလည္ေပးလိုက္ၾကပါတယ္။တစ္ခုရိွတာက
ပညာေရးမွဴးေတြ
အတိုင္ခံရတယ္ဆိုတာမ်ိဳးေတြရိွေပမယ့္ အဲဒီအတိုင္ခံရတဲ့ပုဂၢိဳလ္ဟာ လြန္လြန္ကၽြံကၽြံမတရားလုပ္တာမ်ိဳးေတြေၾကာင့္
ေအာက္ေျခ၀န္ထမ္းေတြ သည္းမခံနိုင္ျဖစ္ျပီးတိုင္ၾကတာမ်ားပါတယ္။ဒီလိုအတိုင္ခံၾကရေပမယ့္
တစ္ခ်ိဳ႕ဆရာၾကီးေတြအေန
နဲ႕အေရးယူခံရတာမ်ိဳးမရိွတာေတြလည္းရိွပါတယ္။ဌာနဆုိင္ရာ စစ္ေဆးမႈေတြလုပ္တာကိုခံယူရတာမွန္ေပမယ့္
သူလူကိုယ့္
ဘက္စစ္ေဆးတာေတြရိွေနတာေၾကာင့္လည္း အေနေရွာင္သြားၾကတာမ်ိဳးေတြျဖစ္ပါတယ္။ဒီလိုျဖစ္ရပ္ေတြေၾကာင့္
အတိုင္ခံ
ရေပမယ့္ ေထြေထြထူးထူး အေရးယူခံရျခင္းမရိွသူေတြဟာ အရင္ကထက္အစြယ္ပိုရွည္လာၾကပါတယ္။ဘယ္ေလာက္တိုင္
တိုင္ ငါတို႕ကဘာမွမျဖစ္ဘူးဆိုျပီး လူကိုလူမျမင္ပိုျဖစ္လာၾကပါတယ္။ ဒါ့ေၾကာင့္
ပညာေရးေလာကသားေတြဟာ သည္းခံၾက
ရျပန္ပါတယ္။
သည္းခံျခင္းဟာ ေကာင္းျမတ္တယ္လို႔ဆိုေပမယ့္ မတရားလုပ္ေနတာေတြကို သည္းခံေနရတာကိုေကာင္းျမတ္တယ္လို႕ဆို
နိုင္မလား ။ မၾကာခဏေျပာင္းလဲတတ္တဲ့ ရာထူးၾကီးၾကီးေနရာေတြကို ရိကၡာစုရံု ေလာက္ေရာက္လာၾကတဲ့သူေတြလက္ထဲ
ကိုတိုင္းျပည္ရဲ႕အနာဂတ္ေတြ ထိုးအပ္လိုက္တာေၾကာင့္ လက္ရိွျမန္မာနိုင္ငံရဲ႕ပညာေရးဟာ
တေျဖးေျဖးလံုးပါးပါးလာတာျဖစ္
ပါတယ္။တကယ္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႕ဟာအေလးမထားသင့္တာကိုအေလးထားတတ္ၾကျပီး အေလးထားသင့္တာေတြကို
အေလးမထားတတ္တာေတြေၾကာင့္ အေျခအေနေတြကို ပိုပိုဆိုးလာေစပါတယ္။ အက်င့္ပ်က္တဲ့
ေက်ာင္းဆရာတစ္ေယာက္
ကေလးေတြအေပၚမွာေစတနာ မထားတတ္တဲ့ ေက်ာင္းဆရာတစ္ေယာက္ ရြာတစ္ရြာမွာတာ၀န္က်လာျပီးငါးႏွစ္ေလာက္ေနခဲ့
မယ္ဆိုရင္ အဲဒီရြာရဲ႕ အနာဂတ္က ေျမာင္းထဲေရာက္ျပီးသားျဖစ္ပါတယ္။သူတာ၀န္က်ခဲ့တဲ့ႏွစ္ေတြမွာ
ပညာေကာင္းေကာင္း
မသင္ရဘဲ အတန္းတင္ေပးလိုက္တဲ့စနစ္ေတြေၾကာင့္ ကေလးေတြမွာ အေျခခံပါမလာေတာ့ပါဘူး။တေျဖးေျဖး
အတန္းၾကီး
လာတဲ့အခါ စာမလိုက္နိုင္တာေတြနဲ႕ ကေလးက စိတ္ေလျပီးေက်ာင္းထြက္လိုက္တယ္။အဲလို႕ေက်ာင္းသားေတြဟာ
အဲဒီရြာမွာတစ္ေယာက္စ ႏွစ္ေယာက္စမဟုတ္ဘူး။ အက်င့္မေကာင္းတဲ့ဆရာ တာ၀န္က်ခဲ့တဲ့ငါးႏွစ္တာကာလမွာ
ကံဆိုးစြာ
ပညာသင္ၾကားခဲ့ရတဲ့ကေလးေတြ အားလံုးပါပဲ။အဲကေလးေတြ ၾကီးျပင္းလို႕ေက်းရြာကိုဦးေဆာင္ရမယ့္
အခ်ိန္လည္းေရာက္
ေရာ ရြာကို ဖြံ႕ျဖိဳးတိုးတက္ေအာင္လုပ္နိုင္မယ့္ေခါင္းေဆာင္မ်ိဳး မရိွေတာ့ဘူး။ဒီလို
ျဖစ္ရပ္မ်ိဳးေတြကို စာေရးသူတို႕ ရခိုင္ျပည္နယ္ထဲက ေက်းရြာေတြမွာ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားျမင့္ေနရတယ္။အိမ္ေျခ
(၈၀)ေလာက္ရိွတဲ့ ရြာတစ္ရြာမွာ ဆိုရင္ ဆယ္တန္းေအာင္မရိွတဲ႕အခ်ိန္ေတြ
ကို ဆယ္စုႏွစ္သံုးႏွစ္စာေလာက္ျဖတ္သန္းခဲ့ရတယ္။ခုေနာက္ပိုင္း မွာေတာ့ တစ္ေယာက္စ ႏွစ္ေယာက္စေအာင္လာၾကျပီလို႕သိရပါတယ္။
ေက်ာင္းဆရာဆိုသူေတြဘက္ကလည္း ကိုယ္သင္ေပးခဲ့တဲ့တပည့္ေတြ ကို ကိုယ္တာ၀န္ယူတုန္းေလာက္သာသက္ဆိုင္တဲ့
ဆိုျပီး ျပီးျပီးေရာ သေဘာထားေနၾကတာေတြဟာ တာ၀န္မဲ့လြန္းရာ ေရာက္ပါတယ္။ကိုယ့္ပညာသင္ေပးခဲ့တဲ့
ကေလးေတြ လက္ေတြဘ၀နယ္ပယ္ထဲမွာ က်င္လည္ျပီးဘ၀ကိုရင္ဆိုင္ၾကရတဲ့အခါ ပညာျပည့္၀တဲ့၊အရည္အေသြးမွီတဲ့၊ပတ္၀န္းက်င္နဲ႕
လိုက္ေလ်ာညီေထြျဖစ္တဲ့ ကေလးေတြျဖစ္လာရဲ႕လားဆိုတာကို ကိုယ္ဘယ္ေနရာေရာက္ေရာက္
ေလ့လာေနဖို႕လိုပါတယ္။
ဒါမွလည္း ကိုယ့္တပည့္ေလးေတြရဲ႕ အေျခအေနကိုၾကည့္ျပီး ကိုယ္တာ၀န္ယူခဲ့စဥ္က တာ၀န္ေက်ခဲ့ရဲ႕လားဆိုတာကို
သိနိုင္မွာျဖစ္ပါတယ္။ဒါေၾကာင့္ ဒီေယာက္ေျပာင္းျပီး ေနာက္တစ္ေယာက္လာရင္ ေကာင္းနုိင္မလားဆိုတဲ့ေမ်ွာ္လင့္ခ်က္ေတြနဲ႕
သည္းခံေစာင့္ရင္းကၽြန္ေတာ္တို႕မ်ိဳးဆက္ေတြ ေခြးျဖစ္မယ့္ေနကို ထုိင္ၾကည့္ေနၾကမယ္ဆိုရင္
ကၽြန္ေတာ္တို႕ရဲ႕အနာဂတ္ကို
ကၽြန္ေတာ္တို႕ကိုယ္တိုင္ဖ်က္ဆီးပစ္လိုက္သလိုျဖစ္ေနပါလိမ့္မယ္။
ပန္းသီၾကိဳး(ရေသ့ေတာင္)
၁၀.၉.၂၀၁၉
