ျခံဳထူေနတဲ့ၾကားကအုတ္ဂူေတြဟာ
ထံုးေရာင္ညစ္ညစ္ကြဲအက္ရာေတြေပၚ
ဇရာေထာင္းေနတဲ့လူအိုတစ္ေယာက္လို
ေဟာင္းေျမးၿငိမ္သက္လို႔ေပါ့။
ဇရပ္ထဲကသရဏဂံုတင္သံေတြၾကားတိုင္း
သိကၡာထပ္လာတဲ့အုတ္ဂူေတြဟာ
တည္ၿငိမ္ရင့္က်က္ခဲ့ၿပီလား
ေဟာင္ႏြမ္းခဲ့ရံုကာလတစ္ခုေအာက္မွာ
ဘဝဆိုတာအလ်ားအနံအေျပာင္းအျပန္ေလ်ွာက္
ဘယ္ေတြေရာက္ခဲ့မွန္းမသိရတဲ့
အတိတ္ေမ့ေရာဂါသည္ေတြဟာငါတို႔ပဲ။
အခ်စ္ေတြကိုဒီေနရာမွာျမင္ရတယ္
ဒါေပမယ့္
အတြင္းသားမလတ္တဲ့ခႏၶာ
ဘယ္ေလာက္ပဲခ်စ္ခ်စ္ပစ္ခဲ့ရတာပဲ
ဘယ္ေလာက္ပဲငိုငို
အသံုးမလိုတဲ့အပိုသက္သက္ပဲ
ေလးျဖဴ ရဲ႕သီခ်င္းလို
ေတြးရင္းေငးရင္း
ခဏေလးပဲေလ။
အနားကသစ္ရြက္ကေလး
ျဖဳတ္ခနဲေႂကြသြား
မ်ားမ်ားစားစားေလာကသားေတြ
အလွည့္ကိုေစာင့္ရင္း
ဖံုထဲကဖဲကိုဆြဲလိုက္သလို
ဘဝဆိုတာ တက္ခ်င္တာတက္လာၿပီး
အသံုးမတည့္တာေတြ
ပစ္ခ်လိုက္ဖို႔ဝန္မေလးသင့္ဘူး။
ပန္းသီႀကိဳး (ရေသ့ေတာင္)
No comments:
Post a Comment